അങ്ങിനെ ഒരു കനാകാലം

അന്ന് എന്റെ ചേട്ടന്റെ പിറന്നാള്‍ ആയിരുന്നു. ഹൈസ്കൂളില്‍ പഠിക്കുന്ന എന്റെ ചേട്ടനെ ആദ്യം കൂട്ടി ഉച്ചക്ക് എന്നെ കൂട്ടാന്‍ വരാമെന്നാണ് അച്ഛനും അമ്മയും പറഞ്ഞേക്കുന്നത്. പിറന്നാള്‍ ബിരിയാണി അടിക്കാന്‍ . ഞാന്‍ രണ്ടാം ക്ളാസ്സില്‍ ആണ് പഠിക്കുന്നത്. എല്ലാ ദിവസത്തേം പോലെ അന്ന് ഉച്ചക്ക് ഞാന്‍ ഊഞ്ഞാലാടാനോ തൊട്ടു കളിക്കാനോ പോയില്ല. ലഞ്ച് ബ്രേക്ക്‌ ആയ ഉടനെ തന്നെ ഗേറ്റിന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി. അവര്‍ എത്തിയിട്ടില്ല. ഗേറ്റിന്റെ അടുത്ത് റോഡിലേക്ക് നോക്കി ഇരിക്കാന്‍ പറ്റിയ ഒരു കരിങ്കല്ലില്‍ ഞാന്‍ ഇരുന്നു.

ലഞ്ച് ബ്രേക്ക്‌ തുടങ്ങി പത്തു മിനിറ്റ് ആയിട്ടും അവര്‍ എത്തിയിട്ടില്ല. ബ്രേക്ക്‌ ഇന് വിടുന്നതിനു മുന്‍പ് എത്താമെന്നായിരുന്നു പറഞ്ഞിരുന്നത്. ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഗ്രൗണ്ടില്‍ എന്റെ സുഹൃത്തുക്കള്‍ എല്ലാം തൊട്ടു കളി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അങ്ങോട്ട്‌ പോണോ??? വേണ്ട... അവര്‍ ഇപ്പൊ വരും... ബിരിയാണിയുടെ രുചി എന്റെ നാവില്‍ വന്നു. റോഡില്‍ പോകുന്ന വണ്ടികളെ എണ്ണി ഞാന്‍ ഇരുന്നു. അര മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവര്‍ എവിടെ പോയതാ???

എന്റെ ഒരു സുഹൃത്ത്‌ ജിതിന്‍ വന്നു എന്നെ കളിക്കാന്‍ വിളിച്ചു. "ഇല്ല. എന്റെ അമ്മ വരും. ഞങ്ങള്‍ പുറത്തു കഴിക്കാന്‍ പോണു....". ഇച്ചിരി ഗമ ഇരിക്കട്ടെ... അവനെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഞാന്‍ വീണ്ടും റോഡിലേക്ക് നോക്കി. എത്ര വണ്ടികള്‍ എണ്ണി എന്ന് ഓര്‍മയില്ല. ബോര്‍ അടിക്കുന്നു. തൊട്ടടുത്തുണ്ടായിരുന്ന ഉദ്യാനത്തില്‍ പൂമ്പാറ്റകള്‍ പാറി കളിക്കുന്നുണ്ട്. അങ്ങോട്ട്‌ പോയി അതിനെ കുറച്ചു നേരം ഓടിച്ചു. ദേ കുഴിയാന. കുഴിയാനയെ കുഴിയില്‍ നിന്ന് തോണ്ടി പുറത്തിട്ടു ഒരു മണ്‍ കൂനയില്‍ നിര്‍ത്തി. അത് വീണ്ടും കുഴിച്ചു മറ്റൊന്ന്‌ ഉണ്ടാക്കുന്നത്‌ നോക്കി നിന്നു.

ലഞ്ച് ബ്രേക്ക്‌ ഇന്റെ സമയം തീരാറായി. അവര്‍ ഇതു വരെ വന്നിട്ടില്ല. ഞാന്‍ കരയാന്‍ തുടങ്ങി. ബെല്‍ അടിച്ചു. ലഞ്ച് ബ്രേക്ക്‌ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവര്‍ ചേട്ടനെ മാത്രം കൂടി കഴിക്കാന്‍ പോയി. എന്നെ കൂട്ടിയില്ല. എനിക്ക് അച്ഛനോടും അമ്മയോടും എന്തെന്നില്ലാത്ത ദേഷ്യം തോന്നി. ദുഃഖം സഹിക്കാന്‍ വയ്യാതെ ഞാന്‍ വാവിട്ടു കരയാന്‍ തുടങ്ങി. ഗേറ്റിന്റെ അടുത്തിരുന്നു ഒറ്റയ്ക്ക് കരയുന്ന എന്നെ ഹെഡ് മാസ്റ്റര്‍ എടശ്ശേരി ഫാദര്‍ കണ്ടു. കാര്യങ്ങള്‍ ആരാഞ്ഞു. അപ്പോളുണ്ട്‌ അമ്മയും അച്ഛനും വരുന്നു. അമ്മ ഓടി വന്നു എന്നെ വാരി എടുത്തു കെട്ടിപ്പിടിക്കുകയാണ് ഉണ്ടായത്.

അവരുടെ കൂടെ ചേട്ടന്‍ ഇല്ല. അച്ഛനും അമ്മയും കൂടെ എന്നെ എടുത്തു ഉദ്യാനത്തില്‍ ഒരു സീറ്റില്‍ ഇരുത്തി കുറെ ഉമ്മകള്‍ തന്നു. അത്രെയും സ്നേഹത്തോടെ അതിനു ശേഷം ഇതു വരെ എനിക്കങ്ങനെ ഉമ്മകള്‍ കിട്ടിയിട്ടില്ല. സംഭവിച്ചത് എന്താണെന്ന് വച്ചാല്‍ അച്ഛനും അമ്മയും ചേട്ടനേം കൂട്ടി വരുമ്പോള്‍ അച്ഛന്റെ VIJAY SUPER വണ്ടി കേടായി. അത് നന്നാക്കാന്‍ കൊടുത്തിട്ട്, തൊട്ടടുത്ത കടയില്‍ നിന്നു ചേട്ടന് ഊണ് വാങ്ങിച്ചു കൊടുത്തു. വണ്ടി നന്നാക്കി കിട്ടിയതിനു ശേഷം ബിരിയാണി വാങ്ങിച്ചു എനിക്ക് തരാന്‍ വന്നതാണ് അവര്‍ . എടശ്ശേരി ഫാദര്‍ എനിക്ക് ഊണ് കഴിക്കാന്‍ കുറച്ചു സമയം അനുവദിച്ചു. അമ്മയും അച്ഛനും കൂടെ എനിക്ക് അന്ന് ചോറ് വാരി തരികയാണ് ചെയ്തത്.  അത് പോലെ സന്തോഷിച്ച ദിവസം എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ വേറെ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ അറിയില്ല. ഇനി ഉണ്ടാകുമോ??? നിങ്ങള്‍ കുറെ ദുഃഖം സഹിച്ചിട്ടുണ്ടോ??? ഒടുവില്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് സന്തോഷം ലഭിക്കും.

കര്‍ത്താവ്‌ അരുള്‍ ചെയ്യുന്നു: "ആത്മാവില്‍ ദരിദ്രരായവര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ സ്വര്‍ഗരാജ്യം അവരുടെതാണ്. വിലപിക്കുന്നവര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, അവര്‍ക്ക് ആശ്വാസം ലഭിക്കും. സൌമ്യ ശീലര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, അവര്‍ ഭൂമിയെ അവകാശമാക്കും. നീതിക്കായി വിശക്കുകയും ദാഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, അവര്‍ സംതൃപ്തരാകും. കരുണയുള്ളവര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍ , അവര്‍ക്ക് കരുണ ലഭിക്കും. ഹൃദയ ശുദ്ധി ഉള്ളവര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, അവര്‍ ദൈവത്തെ കാണും. സമാധാനം ഉണ്ടാക്കുന്നവര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, അവര്‍ ദൈവപുത്രന്മാര്‍ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടും. നീതിക്ക് വേണ്ടി പീടിപ്പിക്കപ്പെടുന്നവര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍, സ്വര്‍ഗരാജ്യം അവര്‍ക്കുള്ളതാണ്‌ ‍. "

മത്തായി 5 : 3-10

A thought

During my childhood days i used to go with my dad in the morning to his industrial during vacations. I stay there till evening and help in the job done there. Initially he used me as a worker where he dont require much mechanical skill. I started with cleaning up the premises, helping other workers get the tools, painting the finished structures etc. He considered me as a mere employee there and scolds me whenever he finds some mistake on my side and never minded whether he is doing it in front of others or not. I felt very bad sometimes. Even though i am his son he embarasses me in front of everybody. Still i got lots of time to rest, play games in the office computer and roam here and there. Moreover got milkshake/juice every evening while going back home. So i never stopped coming.

Gradually he started using me for more heavy works and stuffs which require some mechanical skill. He gave me first some easy stuff to drill, grind etc. And slowly i began to assist a worker in his works which helped a technical skill required to work in such an environment grow in me. Actually i was learning without knowing that i was. In some weeks of such covered training i now knew the basics of all works there. From drilling, grinding to welding, lathe, and hydraulic pressers and lifters. One day he came to me and gave some money in my hand and told me good work done boy. Here is your pay for the work you have done. I became so happy that suddenly i got a reward. And that was my first Salary. These skills helped me so much later in my Engineering course and the way forward.

During those times new guys used to join the industrial as apprentice to learn work. Dad took them and taught them as he taught me. Of course without any salary initially till he feels that the guy is productive. A lot of people are there who became successful studying under him. But now a days nobody is coming to learn industrial work as apprentice. Not even able to get a helper for a daily salary of Rs.100. Even a new boy who wanna join him to learn work demandsRs.100 per day atleast. Why this is happening???

I was not able to enter a job directly after passing my B.Tech since i didnt get a campus placement.  I struggled a lot after reaching Bangalore in search of a job. The time was tough. Moreover my communication skills in english was not even fair those days. So i was without job for almost one year. Worked in an institute for 4months without salary. Moved on to another when i got a contract offer of 6months with pay. And the pay was only 4.5k. 6months passed away like that and i was again jobless. And what i am now is the result of lots of sweat and blood. Finally in a job in my area of interest and a decent salary.

You may be thinking why i narrated my whole boring story of job search in the previous para. Actually an event occured which made me think... Earlier this month i had a job opening in my company and i thought of referring some of the new passouts of my college thinking that it may be of great help to them during this recession period. There were nobody to help in our times... I contacted some of my juniors and through them asked guys to contact me. Some contacted me and out of those one asked me only one question... "Il get a monthly salary of around 20k right...". What the hell was that??? He is not having a job even after one year of passing out and still so much demands. All these guys want jobs with salary 20 and 25k as soon as they pass out. Earlier when i was in bangalore one of my acquaintance who is a Mechanical Engineer was cursing Software Engineers for making Bangalore such a costly place. He was telling that they get so much before even fit to handle that much, donno how to spend or save and live lavishly increasing the cost of everything around including the basic needs. Does a software engineer need this much of pay while there is no people to cultivate in farmlands since they end up in loss? No people available to do skilled engineering works? I think the companies should rethink... Motivating their employees for better performace is good. But it should not be at the cost of ruining the society...

A thought of few seconds put up in this post.... Thank You for your patience. Do give your comments.